بررسی اثر آموزشهای قبل از جراحی در کاهش اضطراب بیماران کاندید cabg

مقدمه: انفارکتوس میوکارد دومین بیماری شایع در بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه می باشد که بیماران را وادار به پیدا کردن راه حل درمانی می کند.از بین درمان های جراحی پیشنهادی جراحی پیوند عروق کرونری شایع بوده و بالغ بر 60 درصد کل اعمال جراحی قلب را در سال به خود اختصاص می دهد لزوم انجام این عمل برای بیمار از یک طرف و اجبار جهت پذیرش آن از طرف دیگر سبب اضطراب در وی می شود و گاهی منجر به مشکلات ناخواسته و عدیده در درمان جدی این بیماری می گردد. اضطراب و افسردگی از جمله مشکلات روحی متعاقب جراحی های قلبی و بستری شدن در بیمارستان است. ازاین رو ار ایه اطلاعات و آموزش به بیمار را می توان به عنوان جزء حیاتی مراقبت های پرستاری در جهت کاهش افسردگی واضطراب نام برد. روش: این تحقیق یک تحقیق نیمه تجربی بوده که در سال 92 به منظور بررسی اثر آموزش های قبل از عمل بر میزان اضطراب قبل از عمل cabg صورت گرفت. در این پژوهش بیماران با روش تصادفی ساده به دو گروه 37 نفره مورد و شاهد تقسیم شدند تا تاثیر آموزش بر میزان اضطراب بیماران بررسی گردد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه دو قسمتی بود که بخش اول آن اطلاعات دموگرافیک و بخش دوم آن پرسشنامه استاندارد شده اسپیلبرگر جهت تایین سطح اضطراب بیماران بود.تحقیق درطی دو مرحله صورت گرفت ابتدا پس از تعیین واحدهای نمونه در گروه شاهد و مورد وضعیت اضطراب آنان در بدو پذیرش در هردو گروه و پس از آموزش حضوری به گروه مورد بررسی شد و در نهایت اطلاعات جمع آوری شده با کمک نرم افزار spss18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق حاکی از آن بود که میانگین اضطراب در هردو گروه در بدو پذیرش اختلافی نشان نمی دهد پس از دادن آموزش به گروه مورد قبل از عمل میانگین اضطراب به طور معنی داری کاهش یافت (001/0p<) در حالی که در گروه شاهد تغییر معنی داری در میانگین اضطراب مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که بیماران تحت عمل جراحی قلب باز اضطراب زیادی را قبل از عمل تجربه می کنند، که می تواند اثرات منفی بر بیمار بگذارد علی رغم وجود تفاوت در نمرات قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه، در گروه تجربی این تفاوت قبل و بعد بسیار چشم گیرتر بوده و همچنین در مقایسه نمرات بعد از مداخله نیز بین دو گروه تجربی و کنترل تفاوت وجود داشت از آنجا که آموزش به بیمار به عنوان یک روش ساده، ارزان، کارآمد و مقرون به صرفه، می تواند در کاهش افسردگی و اضطراب بیماران به کار رود، روش آموزش انفرادی به دلیل امکان توجه به رفتار فراگیران و تعامل متقابل و دریافت بازخورد و توجه به نیازهای فراگیران و به عنوان روشی سودمند در این زمینه توصیه می شود همچنین به نظر می رسد که گروه های آسیب پذیر در این زمینه نیازمند توجه خاص می باشند.